Sabaha kadar uyumadan aynı şarkıyı dinleyerek yazmak… Bu kuşlarda nerden çıktı şimdi. Sarısı vurmuş kahverengi ahşap masalardan rengini üzerime yansıtırken güneş, tekrar, tekrar ve tekrar ısıttığım bayat çayı yudumlamak, ileriyi düşünmeden anı yaşamak aslolan. Ana tema… adı bu; anı yaşamak . Geride bıraktıklarını hayal dâhi etmeden, demek istediğim… Sadece anı yaşamak. Tek başına, kimsesiz sokaklarda, ruhunla başbaşa. Ondan koparken, ayrılırken, terkederken üzülmeden devam edebilmek, birilerinin birileri hakkında dediği gibi; “bizden önce gidenlerin dinlenmesi, onları takip edenlerin dinlenmesini sağlamaz” bıkmadan usanmadan ve kayıp giden günü dert etmeden, anı yaşamak.

Kapının arkasına asıp hırslarını yanıma gelmeliydi, gelmediğinde, gelemediğinde, tuşlara basamadığında veya bencillik damarlarında yüksek dozda aktığında, sadece kendini önemsediğinde, tek başına yazması gereken bir hayatı kucağında bulduğunda, tereddüt etmeden, gözünü bile kırpmadan, çizgisinin, yolunun, alın yazısının tam ortasında, filminin odak noktasında onu bekleyecekmisin?

Mavi benim kırmızı benim, bilmediğin ne kadar ara renk varsa onlarda benim, tek saniyelik kalp atışları, erken dönem istemelerin imkansız halleri. Denizi görememeni, martılarla konuşamamanı, gitme diyememenide anlıyorum. Bak saat 7 oldu artık ve gözlerimde katarakt yanılsamalar başladı, nerde bu gözlük. Denizmi karışmış karaya yoksa karamı çok cömert, bu turkuaz renklerde nerden çıktı şimdi. Bu kuşlar, o kuşmu yoksa… Maziyi maziye gömmedin diye anı yaşamak tan vazgeçmek mi? Bizi biçimlendiren bulanıklaşan arabesk sevmelerin ergenlik mevsiminde bıraktığı sivilcelerin derin yarıkları gibi geçmiş, 40 yaşına kadar da olsa sakallarının arasında kendini yaşatan anı.

http://www.gagori.com
#anıyaşa #reşatnurigüntekin #kavakyelleri #benimgagorikpsikopatolojim