Meggy” dedi “Meggy Kahretsin… Meggy… Nereye?” Meggy arkasını dönüp çıktı bardan. Hayatı hayal kırıklıklarıyla dolu olanlara anlatmaya gerek yok, kaybetmenin ne olduğunu bilirler zaten; kıyısını, köşesini, kuytusunu, başka rüyalardan sıçrayarak uyanırlar. Bunun adı hayal kırıklığı, düşünen bir metabolizmanın arka planda yansıttığı korkular çekingenlikler karar verememeler mişler mışlar falan. Bunun adı hayal kırıklığı, geç kalınmışlıkların şerefine verilen bir davet, bir hezeyan ki bağırdığında kimsenin duyamadığı rüyalarının, boğazına çöken karabasanları gibi. Kaçmaya çalıştıkça koşamadığın gibi işte, anla gerisini… Cam kırığı gibi değil bu, bunun adı hayal kırıklığı, lafın gelişi tamamına erdirilen vakitlerin toplamı, kendine yakıştırılanın imkânsızlığını kavramanın tam zamanı denen anı. Bunun adı hayal kırıklığı, türlü şaklabanlıklarına kulp takıp, bir güzeli süzmek şarkının en dertli yerinden ve karşılıksız replikler düzenlemek, sonu ne “iyi geceler” olan, nede “güle güle” denilen.

Herkes bilmesin diye herkesten uzakta, her platonik aşk, her geç kalınmış cümle, her ürkek bakışma, bir fikir katilinin elinde can veriyorya, işte bunun adı hayal kırıklığı, geç kalınmışlıkların şerefine verilen bir davet.

Koyan iklimlerin son baharı, fırtınası, tutunulası imkansız güz karası… Ah Kuru gül rengi, amber kokulu çilli güzel…Ah…

Peki Profesör ne yaptı? Yapması gerekeni tabiki. Fırladı iskemleden, gitti peşinden, masadakilerin şaşkın bakışlarına inat. Dışarının sağnağına aldırmadan yakaladı omzundan, çekti kendine… ama narince…

-“Meg”…

Tuzlu yağmurun ıslattığı dudaklarından öptü gözyaşlarının ıslattığı…

… alevdi, her hıçkırıkta biraz daha söndü gözleri. Bir gencin hayallerini yok etmişti. Oysa dün, denize ulaşmaya çalışan deli nehirler gibi çoşkun, mavisi dünyalara bedeldi.

#meggy #benimgagoriköykülerim